از این گیجگاه تا آن یکی
مغز می دوزد
با سوزن لحاف دوزی
پوچ و سنگین
ابتذال شیرین
در امتداد رود
روی قلوه سنگها قدم بزن
تا غروب ترش
روزی دیگر برای تسکین
می نشینی روبروی غروب شور
تاریانا
چه بی اساس بالیدم با پاهای چوبی
بر بام خشتی این خانه ی کهن
حالا تو در آستانه ی تنگ کوچه ی خیال
آرام نجیب پاک
در اعماق ذهن خردسالگیم
چون وهم خدا باز ایستاده ای
کسی این منطق کشککی را نمی شناسد
احمق
احمق با تجربه دست در جیبش کرد
سرش را خاراند
و به افتخار همه نوابغ یک آروغ خالصانه زد
موج خیال به ساحل ما می آید
و کسی این منطق کشککی را نمی شناسد
به بی شرمی کفتارها احترام بگذار
مثل یک شهروند خوب
در یک قفس شیشه ای کسل کننده ی تمیز
من قانون تنفس شرطی را می شناسم و روی برگه ی مرخصی ام امضا نمی کنم
روی تمام خطهای مطیع کنار جاده نوشته شده
آهسته برانید
کاش می شد تمام شب را با یک نفر گریست